Geef de reiziger het woord,
laat de reiziger vertellen.
Maar hij schudt zijn hoofd en wacht.
Hij heeft overal gezocht,
hij heeft nergens iets gevonden
en hij heeft niets meegebracht.
Hij zegt: ik ben veranderd,
ik ben hier niet meer thuis.
Maar laat de kinderen komen,
de kinderen van dit huis.

(Boudewijn de Groot, de Reiziger)
 

Ik ben Jochem Wijnands. Ik heb weinig geduld. Af en toe een kuthumeur. Vooroordelen. Ik kan niet tegen domme mensen met een grote geldingsdrang. Alle onzin die overheden en marketingafdelingen ons op de mouw proberen te spelden maakt me boos. Ik ben gefrustreerd over alles wat er mis is met de wereld. De bio-industrie. Het onvermogen en de onwil om armoede en klimaatproblemen te bestrijden. De lafheid van politici. De corruptie, het machtsmisbruik, de zelfverrijking. 

 

Maar ik ben ook een optimist. Vrolijk. Ik ben altijd nieuwsgierig naar wat er achter de horizon ligt, naar hoe andere mensen leven. Op zoek naar verbinding, naar duiding, maar ook naar avontuur. Ik heb veel van de wereld gezien. Honderden reizen gemaakt, duizenden mensen ontmoet, andere samenlevingen en culturen leren kennen. Ik voel me diep verbonden met alles om me heen en ontleen daar mijn geluksgevoel aan. Het Amor Fati van Nietzsche en de Wu Wei van de Tao zijn me op het lijf geschreven. 
 

Reizen is de rode draad in mijn leven. Eerst reisde ik puur voor de lol, liftend of met een oude landrover door Europa. Daarna iets serieuzer, met een rugzak een jaar de wereld rond. Na dat jaar wist ik dat er een einde was gekomen aan een zorgeloze periode: zomaar als welvarende westerling rondtrekken begon decadent te voelen. Ik had een alibi nodig om te reizen, een excuus. En er moest geld verdiend worden. 
 

De vijftien jaren die volgden trok ik als reisjournalist en National Geographic fotograaf de wereld over, maakte ik reportages en fotoboeken en kon ik me helemaal uitleven. Tot mijn vrouw en ik besloten om een gezin te stichten en ik thuis wilde zijn. Ik stopte met reizen en begon met ondernemen, een avontuur dat leidde tot de verkoop van mijn bedrijf aan Apple, een verhuizing met mijn gezin naar California en een periode als werknemer van Apple. 

 

Het volgende bedrijf dat ik startte heeft corona niet overleefd. Daarna was het tijd voor bezinning: ik wilde weer gaan reizen. Mijn drang om de wereld beter te begrijpen is nog lang niet gestild, maar wat zou deze keer mijn alibi worden? Boeken schrijven, een podcast hosten, lezingen geven? Inspireren? En misschien het geheim van mijn geluk onthullen? 

 

Het ‘nieuwsgierige reizen’ is inmiddels mijn levensmotto geworden. Vragen stellen, mensen ontmoeten, zoeken naar betekenis, avonturen beleven, plezier maken en verhalen vertellen. Vertrouwen op het toeval. Ja zeggen. Blijven leren. En elke minuut van de dag voelen dat ik leef. 

Mijn volgende boek gaat over het extreme zuiden van Spanje, over de provincie Cádiz in Andalusië, waar ik een paar jaar heb gewoond. Ik loop van Punta de Tarifa, het zuidelijkste puntje van Europa, omhoog langs de Costa de la Luz naar het bedevaartstadje El Rocío.